کاربی دوپا تجزیه لوودوپا را به تاخیر می اندازد که این به نوبه خود در دسترس بودن لوودوپا را در سد خونی مغزی افزایش می دهد.
زمانی که بیمار از این داروها استفاده کند، می‌تواند علائمش را کاهش دهد. اما هنگام قطع دارو، ممکن است علائم با شدت بیشتری ادامه پیدا کند. گاهی اوقات پزشک متخصص برای درمان بیماری پارکینسون، جراحی را هم در نظر می‌گیرد.
با این وجود، این دو بیماری بسیار متفاوت هستند. عمده ترین تفاوت ها عبارتند از:
سلول های عصبی مغز ، به منظور کنترل حرکت عضلات از ماده شیمیایی به نام دوپامین استفاده می کنند. در صورت بروز پارکینسون ، سلول های مغزی مولد دوپامین به تدریج از بین رفته و دچار مرگ می شوند. به دنبال این امر ، سلول های کنترل کننده حرکات بدن ، قادر به ارسال پیام ها به عضلات نخواهند بود لذا کنترل عضلات مختل شده و به مرور زمان این آسیب دیدگی شدت می یابد.
دکتر مونا حجازی بهترین متخصص مغز و اعصاب تهران در رابطه با این بیماری توضیحاتی را بیان نموده اند که در ادامه به آن ها خواهیم پرداخت.
احساس سبکی سر یا غش‌کردن در زمان ایستادن (افت فشارخون وضعیتی)مقاله‌های مرتبط:کشف شواهدی دیگر مبنی بر ارتباط پارکینسون و نوعی باکتری روده‌ایپزشکی و درمان بیمارینشانه های آلزایمرعلائم اچ آی وی و ایدز
۱. عوارض جانبی داروها: برخی از داروهای خاص که برای درمان مشکلات روانی نظیر روان‌پریشی یا افسردگی مصرف می‌شوند، ممکن است موجب بُروز علائمی نظیر علائم بیماری پارکینسون شوند.
علت دقیق بیماری پارکینسون حرکات ورزشی برای بیماری پارکینسون مشخص نیست. ممکن است عوامل ژنتیکی و محیطی دخالت داشته باشند.
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
طبق تحقیقات منتشر شده در سال ۲۰۱۲، تنها ۱۰ درصد از افراد مبتلا به پارکینسون یکی از اعضای خانواده شان به این بیماری مبتلا هستند.
جنسیت: مردان یک و نیم برابر بیشتر از زنان در معرض ابتلا به پارکینسون هستند.
آمبولی ریوی : انسداد شریان های است که خون را به ریه ها می رسانند. معمولا انسداد لخته خون مانع از رسیدن اکسیژن به بافت ریه خواهد شد.
بهترین متخصص مغز و اعصاب, پارکينسون, درمان بیماری پارکینسون, علائم پارکینسون, فوق تخصص مغز و اعصاب, فیزیوتراپی در درمان بیماری پارکینسون, متخصص مغز و اعصاب, متخصص مغز و اعصاب تهران, متخصص مغز و اعصاب در تهران
وراثت : به ندرت اتفاق می افتد که این بیماری از والدین به کودکانشان انتقال یابد. در بیشتر موارد می توان گفت که پارکینسون ارثی نمی باشد. در صورتی که عضو درجه یک خانواده به پارکینسون مبتلا باشد ممکن است ۳ درصد خطر ابتلا را در افراد دیگر خانواده بیشتر کند این بدان معنی است که خواهر ، برادر ، پدر و یا مادر که دارای این بیماری می باشند کمی خطر ابتلا به این عارضه را افزایش دهد.